پژوهشگران ایرانی طی کارآزمایی بالینی به این نتیجه رسیدند، داروی متفورمین که داروی خط اول درمان دیابت نوع ۲ است، به تنهایی اثر بیشتری در کنترل اکسیدان و افزایش سطح آنتی اکسیدان ها در خون بیماران مبتلا به دیابت نسبت به ترکیب متفورمین با گلی بنکلامید دارد.
پیام هاشمی، پزشک و پژوهشگر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره نتایج انجام پژوهش مقایسه اثر متفورمین به تنهایی در مقایسه با تجویز همزمان متفورمین با گلی بنکلامید در کنترل سطح اکسیدان ها و افزایش سطح آنتی اکسیدان ها در بیماران مبتلا به دیابت گفت: این بیماری در میان بیماری های مزمن دیگر مانند فشار خون بالا و بیماری های قلبی عروقی بیشترین مرگ و میر را به جوامع بشری تحمیل می کند. دیابت به نوع دیابت نوع یک و دیابت نوع دو تقسیم می شود.
وی افزود: دیابت نوع یک از بدو تولد بروز پیدا می کند. در بروز این نوع از دیابت، ژنتیک بیمار یا به عبارتی عوامل ارثی نقش بسیار پررنگی دارد. مکانیسم ایجاد دیابت نوع یک عمدتا خود ایمنی است و در آن سلول‌های تولید کننده انسولین در لوزالمعده توسط سیستم ایمنی خود فرد تخریب می گردد. در نتیجه سطح انسولین در پلاسمای این بیماران تقریبا به صفر می رسد. اما دیابت نوع دو بیماری مزمنی است که در بزرگسالی بروز می کند. نقش ارث در دیابت نوع دو درمقایسه با دیابت نوع یک به مراتب کمتر است و عواملی مانند رژیم غذایی نامناسب، مصرف بالای شیرینی و قند ساده، مصرف دخانیات، استرس و شاید مهمتر از همه سبک زندگی شهری و کم تحرکی از دلایل اصلی بروز این بیماری هستند. در این بیماری با وجود ترشح انسولین از لوزالمعده، عملکرد این هورمون در بدن بیمار دچار اختلال می شود.
وی افزود: طبق آمار سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۲۰ تعداد ۷۲۰ میلیون نفر در دنیا مبتلا به دیابت بودند و طبق پیش بینی ها تا سال ۲۰۵۰ این تعداد به بیش از یک میلیارد خواهد رسید. در سال های اخیر در مورد درک مکانیسم های مختلف مرتبط با ابتلا به دیابت نوع ۲ و عوارض این بیماری پیشرفت های قابل توجهی صورت گرفته است. از جمله مهم ترین این پیشرفت ها می‌توان به شناخت بیشتر نقش التهاب و اکسیدان ها نسبت به آنتی اکسیدان ها در خون افراد مبتلا به دیابت اشاره کرد که متاسفانه باعث تحمیل عوارض زیادی به این بیماران می شود. بنابراین به دلیل وجود زمینه های التهابی در دیابت نوع ۲، کنترل قند به تنهایی برای پیشگیری از عوارض این بیماری کافی نیست؛ بلکه باید در کنار کنترل قند، کنترل التهاب و سطح اکسیدان ها نسبت به آنتی اکسیدان ها نیز صورت گیرد. همچنین باید در فرایند درمان سعی کنیم سطح اکسیدان ها را پایین و آنتی اکسیدان بالا ببریم تا سطح التهاب و احتمال بروز عوارض این بیماری مزمن به حداقل برسد. از این رو مطالعه ای تحقیقاتی برای بررسی تاثیر روش های درمانی متفاوت بر سطح اکسیدان و آنتی اکسیدان ها در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شده است.
این محقق و پژوهشگر بیان کرد: این مطالعه در بیمارستان امام خمینی (ره) پس از اخذ مجوزهای لازم و دریافت کد اخلاق در پژوهش انجام گرفت. در این طرح تعداد ۹۵ نفر از بیماران مبتلا به دیابت که به این بیمارستان مراجعه می کردند مورد بررسی قرار گرفتند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه ۴۸ و ۴۷ نفره تقسیم شدند. برای یک گروه داروی متفورمین و برای گروه بعدی دیگر به صورت همزمان متفورمین با گلی بنکلامید تجویز شد. این دو گروه به صورت مداوم پایش شدند و سطح اکسیدان و آنتی اکسیدان آن ها اندازه گیری شد.
این محقق تصریح کرد: در این کارآزمایی بالینی به این نتیجه رسیدیم، داروی متفورمین که داروی خط اول درمان دیابت نوع ۲ است و در همه کشورها نیز به عنوان خط اول درمان تجویز می شود، به تنهایی اثر بیشتری در کنترل اکسیدان و افزایش سطح آنتی اکسیدان ها در خون بیماران مبتلا به دیابت نسبت به ترکیب متفورمین با گلی بنکلامید دارد.
این پژوهشگر تصریح کرد: با توجه به آمار بالای ابتلا به دیابت نوع ۲ در سطح جهان و نقش عوامل التهابی و اکسیدان در ایجاد عوارض این بیماری (که منجر به افزایش احتمال سکته های قلبی و مغزی، نارسایی کلیوی و عوارض بینایی می شود) نیاز به مطالعات بیشتر در این زمینه وجود دارد.
انتهای پیام