خارگ نیوز: معلولان یا همان «توان‌خواهان» همان قشر از جامعه هستند که فارغ از نگاه سنگین برخی افراد به آنها و محکوم شدن به ناتوانی، باید برای زندگی در شهر خیالی آسوده داشته باشند و شهر را برای رفت و آمد خود «معلول» ندانند.
به گزارش خارگ نیوز،امروزه در جهان میلیون‌ها نفر به دلیل نقص در سیستم مغزی، جسمی و حسی از معلولیت رنج می‌برد و از هر ۱۰ نفر یک نفر در جهان با معلولیت درگیر بوده که سهم کشورهای جهان سوم از این تعداد ۸۰ درصد است؛ اما به راستی آیا شهرها برای حضور این افراد مناسب هستند؟
طبق قانون برنامه پنج ساله توسعه، باید هر سال ۱۰ درصد از فضاهای شهری برای معلولان مناسب سازی شود؛ ماده ۲ قانون جامع حمایت از معلولان مصوب سال ۸۳ نیز نسبت به مناسب سازی فضاهای عمومی و ادارات تاکید کرده و تشکیل ستاد مناسب سازی فضاهای شهری را به ریاست استانداران و دبیری سازمان بهزیستی هر شهر قرار داده است.
بر اساس این قانون تمام وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و مؤسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظف شده‌اند در طراحی، تولید و احداث ساختمان‌ها و اماکن عمومی و معابر و وسایل خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره‌مندی از آنها را برای معلولان همچون افراد عادی فراهم کنند که تصویب این قانون دستاورد مناسبی برای حمایت از حقوق معلولان است.
بسیار پُر واضح است که تحقق شهروندی در معنای کامل و ایده‌آل نیازمند بهره‌مندی تمامی انسان‌ها فارغ از وضعیت جنسی، نژادی، سنی، مذهبی، سلامتی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی از حقوق و عمل به مسئولیت‌هایشان است؛ تعریف نسبت این حقوق و مسئولیت‌ها با هم و با سایر نهادها و قراردادهای اجتماعی در حوزه مباحث نظریه شهروندی و سیاست اجتماعی است که در جای خود باید مورد توجه قرار گیرد.
به باور بعضی از کارشناسان شهرسازی، از جمله اقدامات اجرایی که می‌توان در شهر برای آسایش هر چه بیشتر معلولان انجام داد، شناسایی اماکن نامناسب معلولان با روش‌های مشارکتی تصحیح و ایجاد علائم شهری ویژه معلولان، بسترسازی و ظرفیت سازی برای رشد حضور افراد دارای کم توان و ناتوان (معلولان) در عرصه‌های عمومی، بسترسازی و ظرفیت سازی برای ایجاد و گسترش نهادهای عمومی مردمی داوطلبانه مرتبط با معلولان و حمایت شهرداری در چارچوب اختیارات و امکانات از برنامه‌های توانبخشی مبتنی بر جامعه است.