سمفونی شنیدنی جزیره خارک

نمایش «جنگ بازی» این روزها میهمان تالار گلستان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، واقع در پارک لاله تهران است. اثری که تولید جزیره خارک است و به نویسندگی حسن حاجت پور و کارگردانی علی سنامیری و عبد بناری با کوله باری از جوایز جشنواره بیست و پنجم کودک و نوجوان همدان به جشنواره مقاومت در تهران آمده است. این نمایش جوایز بهترین بازیگری زن (خانم فخار) نویسندگی (حسن حاجت پور) موسیقی (عماد عرب زاده و حسن جامعی) و... را چند روز پیش از جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان به دست آورد.


موفقیت «جنگ بازی» در اصالت این نمایش است. این اصالت در کلیت زبان اجرایی در هم تنیده است؛ چه زبان معطوف به دیالوگ ها، چه زبان رویا و روایت (خاطراتی که در برش های ناگهانی و فلاش بک به گذشته انجام می گیرد) و چه زبان کارگردانی (اجرا) که بر ریتم و تمپوی سریع و گاه انفجاری، غرش مسلسل وار موسیقی و طراحی ظریف نور پایه ریزی شده است.


سمفونی شنیدنی جزیره خارک


دو هنرمند خوش قریحه جزیره خارک و استان بوشهر (عبد بناری و علی سنامیری) کوشیده اند با درامی که طرح و پلاتی ساده دارد، نمایشی مواج و ریتمیک اجرا کنند. نمایشی که رنگ و بوی بومی و روح ساده و پرصداقت مردمان جنوب کشور، آن را به داستانی جذاب و دوست داشتنی برای مخاطب تبدیل می کند. بار عاطفی داستان زیاد است؛ جان مایه کودکی و قصه ای متناسب با دنیای مخاطبان کودک و نوجوان بر این بار عاطفی افزوده و این مهم در بازی بازیگران نمود پیدا کرده است.


جواد وزیری، علی سنامیری، دنیا فخار، فرید عرب زاده و مهسا انتشاری در این نمایش بازی های پویا، دینامیک و قابل باوری برای تماشاگران ارائه می دهند. تک تک بازیگران نمایش جنگ بازی در حد استاندارد و در منتهای تلاش، نقش هایشان را با استفاده از توانایی های ذاتی خود پرداخت می کنند.


سمفونی شنیدنی جزیره خارک


نمایش «جنگ بازی» در کل اثری انرژیک است و این انرژی بالفعل نمایش در 50 دقیقه ای که برای مدت زمان کار تنظیم شده، مثل جریانی ساختاری تک تک عناصر اجرایی از بازیگری و نور و موسیقی را در بر گرفته است. موسیقی این نمایش نیز بسیار خاص، زیبا و در عین حال محوری است. موسیقی ای که سازهای شناسنامه دار بوشهر بر آن مهر تولید خاص آن دیار را زده اند. نقش محوری موسیقی را درست در دقایق اوج، فراز و فرود داستان حس می کنیم که در خیلی از موارد به زبان اصلی اجرا تبدیل می شود و ترسیمی حسی و روحی و روانی از حالات شخصیت های داستان و حس و حال قصه و اتفاقات و رویدادهای نمایش ارائه می دهد؛ زمانی که موسیقی شاد است و به شدید ترین ضرباهنگ می نوازد؛ یا زمانی که به غم می رسد و به سوزناک ترین لحن ندا سر می دهد.


و در نهایت، باز باید بر این نکته تأکید کنیم که نمایش «جنگ بازی» اثری اصیل است. عین یک فیلم، یا رُمانی خاص، برشی از زندگی، زبان و ذهن انسان معاصر جنوب کشور ما، به ویژه بوشهر و بالاخص جزیره خارک را نشان می دهد. انسانی که کودکی هایش در زیر بمب های دوران جنگ و انفجار ترکش خمپاره به یک تراژدی فراموش نشدنی شبیه است و حالا در بزرگسالی اش با چهره ای مبهوت و چشم هایی غمگین از یادآوری خاطرات و کودکیِ گذشته به آینده و افق دوردست می نگرد.