سازمان پیشمرگان کُرد مسلمان با جذب نیروهای بومی مناطق کُرد نشین به ویژه استان کردستان به سرعت گسترش یافت و در عملیات پاکسازی مناطق تصرف شده به دست ضد انقلاب مشارکت کرد.
فرهنگ و امنیت پایدار، محوری‌ترین موضوع در یک منطقه جغرافیایی است. با پیروزی انقلاب اسلامی دخالت‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بیگانگان آغاز شد. آنها می‌خواستند با نفوذ در مناطق کُرد نشین و اهل سنت به برانگیختن آتش تعصبات مذهبی، فرهنگی و قومیتی در منطقه بپردازند، اما این توطئه بیگانگان و با هوشیاری مردم خنثی شد.
در دوره تسلط ضدّ انقلاب بر مناطق کُرد نشین، مردم مسلمان کُرد به شیوه‌های مختلف مورد آزار و اذیت قرار گرفتند و بسیاری از آنها ناچار شدند به شهرهای مختلف یا استان‌های هم جوار، از جمله کرمانشاه مهاجرت کنند. این وضعیت، زمینه تشکیل «سازمان پیشمرگان کُرد مسلمان» را فراهم کرد و شهید محمّد بروجردی فرمانده سپاه غرب کشور در پاییز سال ۱۳۵۸ با همکاری مهاجران، این سازمان را تأسیس کرد.
سازمان پیشمرگان کُرد مسلمان با جذب نیروهای بومی مناطق کُرد نشین به ویژه استان کردستان به سرعت گسترش یافت و در عملیات پاکسازی مناطق تصرف شده به دست ضد انقلاب مشارکت کرد. این سازمان در سال ۱۳۶۲ با تصمیم مسئولان در سپاه پاسداران ادغام شد.بعد از آن عدّه‌ای از اعضای سازمان به مشاغل و فعّالیت‌های سابق خود برگشتند و عدّه‌ای هم لباس سبز سپاه برتن کردند.
تجلّی اعتماد و حضور سازمان یافته مردم در تأمین امنیّت پایدار کردستان و نقش و کارکرد امنیّتی آن به عنوان یکی از مهم‌ترین تجربه‌های عملی جمهوری اسلامی ایران در حل بحران‌های داخلی بر اساس مشارکت فعال مردم تلقی می‌شود.
نقش نیروهای پیشمرگه کُرد مسلمان ایرانی را می‌توان در چند حوزه مورد کنکاش قرار داد:
الف) شناسایی مناطق جنگی حساس و استراتژیک: نیروهای بسیجی غیربومی شناختی از محل عملیات نداشتند و اگر نیروهای پیشمرگه ی کرد مسلمان نبودند احتمال آسیب جدی به نیروهای سپاه و بسیجی غیربومی وجود داشت.
ب) انتقال اخبار و حرکات بعثی‌ها به نیروهای ایرانی: با توجه به حضور دائمی نیروها در مناطق مرزی بسیاری از تحرکات دشمن را به نیروهای خودی اعلام می‌کردند.
ج) اقدامات فرهنگی در میان مردم کُرد: بسیاری از نیروهای پیشمرگه کرد مسلمان در میان طوایف و روستاها حاضر می‌شدند و مردم محلی را با مواضع نظام ایران اسلامی آشنا می‌کردند. از این طریق هم به جذب نیروها کمک می‌کردند و هم قلوب مردم کردستان را با نظام همراه می‌کردند. در واقع بخش اعظمی از کردهای ایران و عراق به صدام علاقه‌ای نداشتند زیرا صدام در عملکرد خود طرفدار اندیشه‌ی ناسیونالیسم عربی بود که این خود می‌توانست باعث حمله به مناطق کُردنشین ایران و عراق شود که از قضا این اتفاق نیز به کرات افتاد.
انتهای پیام